देशाच्या अर्थव्यवस्थेला दिशा देण्याचे काम
डॉ. मनमोहन सिंह यांच्या निधनाची बातमी ऐकून अतीव दु:ख झाले. आपल्या देशाने एक महान अर्थतज्ज्ञ, द्रष्टा सुधारणावादी आणि जागतिक धुरंधर नेता गमावला आहे. त्यांच्या रूपाने एक ईश्वरीय आत्मा स्वर्गाच्या प्रवासाला निघून गेला. ही अतिशय वेदनादायक बातमी आहे. डॉ. मनमोहन सिंह विनयशीलता, सहनशीलता, सहिष्णुता आणि करुणेचे प्रतीक होते. भारताची आर्थिक सुधारणा घडवून आणणारे हे महान व्यक्तिमत्त्व येणाऱ्या पिढ्यांसाठी अक्षय्य प्रेरणास्त्रोत राहिल.स्वातंत्र्यानंतर अनेक वर्ष वेगवेगळ्या पद्धतीने देशाची सेवा करण्यासाठी डॉ. मनमोहन सिंग यांनी योगदान दिले. आज ते आपल्यात नाहीत आणि त्यामुळे होणारी अस्वस्थता वेगळी आहे. मनमोहन सिंग यांचा पिंड हा राजकारणी नव्हता. ते एक उत्तम अर्थशास्त्रज्ञ होते, विचारवंत होते आणि सतत देशाचे भवितव्य घडविण्यासाठी काय करायची आवश्यकता आहे, याचा विचार करण्याची भूमिका घेत होते.त्यांचा आणि माझा परिचय हा मुंबईत झाला होता. मी महाराष्ट्राचा मुख्यमंत्री असताना ते रिझर्व्ह बँकेचे गव्हर्नर म्हणून मुंबईत काम करत होते. त्यामुळे साहाजिकच कधी ना कधी, कोणत्या ना कोणत्या कारणांमुळे आमचा सुसंवाद होत असे. त्यामुळे एक प्रकारे त्यांच्याबद्दलचे आकर्षण माझ्या मनामध्ये निर्माण झाले. नंतरच्या काळात चंद्रशेखरसिंह हे देशाचे पंतप्रधान झाले आणि त्यांच्या कार्यकाळात आर्थिक सल्लागार म्हणून त्यांचे जे काही सहकारी होते. त्यांच्यामध्ये मनमोहन सिंग सुद्धा होते. त्यानंतरच्या काळात नरसिंहराव यांचे मंत्रिमंडळ स्थापन झाल्यानंतर मनमोहन सिंग यांच्याकडे अर्थखात्याची जबाबदारी आणि मी तेव्हा संरक्षण मंत्री होतो.पंतप्रधानांच्या अध्यक्षतेखाली मंत्रिमंडळाच्या ज्या एक दोन समित्या तयार करण्यात यायच्या, त्यामध्ये आम्ही दोघे सुद्धा होतो. त्यामुळे आम्हा सर्वांना त्यांचे विविध विषयातील निर्भीड विचार ऐकण्याची संधी मिळत असे. ते मितभाषी होते, पण आपल्या भूमिकेशी पक्के होते. देशाच्या पंतप्रधान पदाची जबाबदारी त्यांच्याकडे आल्यानंतर त्या १० वर्षामध्ये देशाच्या अर्थव्यवस्थेला दिशा देण्याचे काम त्यांनी केले. आर्थिक संकटाच्या काळात देशाला सावरण्याचे काम त्यांनी नरसिंहराव पंतप्रधान असताना केले आणि स्वतः पंतप्रधान झाल्यानंतर त्यांनी अधिक भरीव असे निर्णय घेऊन देशाला मोठ्या आर्थिक संकटातून बाहेर काढले. त्यांच्या १० वर्षांच्या कार्यकाळात अनेक महत्त्वाचे निर्णय त्यांनी घेतले आणि सबंध देशाला एका वेगळ्या दिशेला नेण्याचे काम त्यांनी केले. आंतरराष्ट्रीय पातळीवर सुद्धा त्यांची मोठी प्रतिष्ठा होती.-शरद पवारदेशाने प्रशासक, अर्थतज्ञ गमावला:
डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या निधनाने देशाने एक उमदा प्रशासक, अर्थतज्ञ गमावला आहे, रिझर्व्ह बँकेचे गव्हर्नर, अर्थमंत्री, पंतप्रधान अशा विविध भूमिकांमधून त्यांनी काम केले आणि देशवासियांना न्याय देण्याचा प्रयत्न केला. भारताच्या राजकारणात स्वत:चे एक वेगळे स्थान निर्माण करण्याचा प्रयत्न केला. अर्थशास्त्राशी संबंधित विपूल लेखन सुद्धा त्यांनी केले. त्यांनी केलेले कार्य कायम देशवासियांच्या स्मरणात राहील.-मुख्यमंत्री देवेंद्र फडणवीसभारताला आर्थिक महासत्ता बनविण्याच्या कार्याचा पाया रचला
भारतासारख्या विकसनशील देशाला जागतिकीकरण, खाजगीकरण, उदारीकरणाच्या वाटेवर नेण्याचा क्रांतिकारी निर्णय घेणारे आणि तो निर्णय कमालीचा यशस्वी करुन दाखवणारे देशाचे माजी पंतप्रधान, जागतिक किर्तीचे अर्थतज्ञ डॉ. मनमोहनसिंह यांचे निधन ही देशाच्या राजकीय, सामाजिक, आर्थिक क्षेत्राची मोठी हानी आहे. भारताला आर्थिक महासत्ता बनवण्याच्या कार्याचा पाया त्यांनी रचला. गेल्या अनेक दशकात आलेल्या प्रत्येक जागतिक मंदीसमोर भारताची अर्थव्यवस्था पाय घट्ट रोवून भक्कमपणे उभी राहिली, याचं बहुतांश श्रेय डॉ. मनमोहनसिंह यांनी देशाचे अर्थमंत्री आणि पंतप्रधान म्हणून त्याकाळात घेतलेल्या दूरदष्टीपूर्ण निर्णयांना आहे,-उपमुख्यमंत्री अजित पवारदूरदृष्टी असलेले राजकीय नेतृत्व हरपले
डॉ मनमोहन सिंग यांनी आधी वित्तमंत्री आणि नंतर पंतप्रधान असतांना देशाच्या आर्थिक विकासाला वेग देणारी दमदार पाऊले उचलली आणि अर्थव्यवस्थेचे दरवाजे खुले करून एक नवी आर्थिक क्रांती आणली. साध्या सरळ आणि शांत स्वभावासाठी ओळखल्या जाणाऱ्या मनमोहन सिंग यांनी एक नामवंत अर्थतज्ञ म्हणून ख्याती मिळवली होती. त्यांच्या निधनाने एक धोरणी आणि हुशार असा ज्येष्ठ अर्थतज्ञ आणि दूरदृष्टी असलेले राजकीय नेतृत्व हरपले आहे.-उपमुख्यमंत्री एकनाथ शिंदेमहान अर्थशास्त्री, प्रमाणिक, संवेदनशील राजकारणी काळाच्या पडद्याआड
देशाच्या मजबूत अर्थव्यवस्थेचा पाया घालणारे, थोर अर्थशास्त्री आणि विद्वान डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या निधनामुळे एक प्रामाणिक, संवेदनशील राजकारणी आणि यशस्वी पंतप्रधान काळाच्या पडद्याआड गेले आहेत. आपल्या प्रदीर्घ प्रशासकीय आणि राजकीय राजकीय कारकिर्दीत भारताच्या मजबूत अर्थव्यवस्थेचा त्यांनी पाया घातला. अर्थमंत्री म्हणून त्यांनी देशात आर्थिक उदारीकरणाच्या मार्गाने अर्थव्यवस्थेला चालना दिली. २००४ साली देशाचे पंतप्रधन म्हणून त्यांची निवड करण्यात आली. सोनिया गांधी यांनी टाकलेला विश्वास सार्थ ठरवत त्यांनी देशाला जागतिक पटलावर एक आर्थिक सत्ता म्हणून भारताला मान्यता मिळवून दिली. पंतप्रधान पदाच्या काळात माहितीचा अधिकार, अन्न सुरक्षा कायदा, शिक्षण हक्क कायदा, मनरेगा असे कायदे करून त्यांनी सर्वसामान्यांच्या अधिका-यांना कायद्याचे रूप देत संविधानाने दिलेले अधिकार शेवटच्या रांगेतील लोकांना मिळतील याची काळजी घेतली. दहा वर्षाचा पंतप्रधान पदाचा कार्यकाळ देशाच्या इतिहासातील प्रगतीचा सुवर्णकाळ म्हणून लक्षात राहील. डॉ. मनमोहन सिंह यांच्या निधनामुळे काँग्रेस पक्षाचे व देशाचे कधीही न भरून येणारे नुकसान झाले असून भारताने एक महान सुपुत्र गमावला आहे.
-काँग्रेस प्रदेशाध्यक्ष नाना पटोलेजागतिक दर्जाचा अर्थतज्ज्ञ, मुत्सद्दी संसदपटू गमावला –
डॉ. मनमोहन सिंग हे जागतिक दर्जाचे अर्थतज्ज्ञ, मुत्सद्दी आणि संसदपटू होते. अर्थमंत्री या नात्याने भारतीय अर्थव्यवस्थेच्या अत्यंत कठीण काळात त्यांनी देशाला आर्थिक संकटातून बाहेर काढले आणि जागतिकीकरण व उदारीकरणाच्या मार्गावर नेले. विनम्रता, सौजन्य आणि विद्वत्तेसाठी ओळखले जात. आपल्या अभ्यासपूर्ण भाषणांमधून त्यांनी संसदेतील चर्चांचा स्तर उंचावला. त्यांच्या निधनामुळे भारताने जागतिक ख्याती लाभलेले अर्थतज्ज्ञ, संसदपटू व विद्वान व्यक्तिमत्व गमावले आहे.– राज्यपाल सी. पी. राधाकृष्णनइतिहास त्यांचा गौरव करेल
डॉ. मनमोहन सिंग यांच्यावर इतिहास कधीच क्रुद्ध होणार नाही, उलट त्यांचा गौरव करेल. भारतीयांमध्ये मग ते उद्योजक असोत, व्यावसायिक असोत, की नोकरदार वर्ग असो, अधिक उत्तम काहीतरी करावे, यासाठी ‘ये दिल मांगे मोअर..’ ही जी वृत्ती भिनली आहे, त्याचे शिल्पकार हे डॉ. सिंग आहेत. त्यांच्याबद्दल जगभरात एक उत्कृष्ट अर्थतज्ज्ञ म्हणून आदर होता, पुढारलेल्या देशांचे तत्कालीन राष्ट्राध्यक्ष, पंतप्रधान यांच्या कृतीतून आणि वक्तव्यातून तो दिसून यायचा. जगभरातील अनेक विद्यापीठांमध्ये त्यांच्या ज्ञानाचा आणि कार्याचा गौरव झाला होता. इतकी बुद्धिमत्ता आणि कर्तृत्व असलेल्या मनमोहन सिंग यांनी न बोलता, शांतपणे जे करून दाखवले ते अनेकांना बोलून पण करून दाखवता आलेला नाही.-राज ठाकरेभारताच्या आर्थिक महासत्तेचा पाया रचणारे नेतृत्व हरपले
डॉ. मनमोहनसिंग यांच्या दूरदर्शी नेतृत्वामुळेच भारताने आर्थिक क्षेत्रात जगात मोठा टप्पा गाठला आहे. अत्यंत साधे व्यक्तिमत्व, मितभाषी असणाऱ्या डॉ. मनमोहनसिंग यांच्या निधनाने भारताच्या आर्थिक महासत्तेचा पाया रचणारे दूरदृष्टीचे नेतृत्व हरले आहे, आव्हानात्मक काळात त्यांनी भारताला अत्यंत आवश्यक असलेले आर्थिक नेतृत्व, जागतिक मान्यता, स्थिरता आणि एकता प्रदान केली. उगवत्या भारताच्या इतिहासात एक अर्थशास्त्रज्ञ आणि राजकारणी म्हणून त्यांचे योगदान कायमचे कोरले जाईल. डॉ. मनमोहनसिंग यांचा वारसा परिवर्तनशील नेतृत्वाचा आहे, जो पिढ्यानपिढ्या प्रेरणा देत राहिल.-खा. वर्षा गायकवाड
Dr. Manmohan Singh
नवी दिल्ली : भारताचे माजी पंतप्रधान डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या निधनाबद्दल अमेरिका, रशिया आणि चीनसह जगभरातून आदरांजली वाहण्यात येत आहे. एक निष्कलंक चारित्र्य असलेला नेता, मुत्सद्दी आणि सकारात्मक राजकारण करणाऱ्या सर्वसमावेशी नेता भारताने गमावला, अशा शब्दांत डॉ. सिंग यांना आदरांजली वाहण्यात आली. (Manmohan Singh )
भारताच्या आर्थिक सुधारणांचे नेतृत्व करणारे डॉ. सिंग यांचे गुरुवारी रात्री वयाच्या ९२ व्या वर्षी निधन झाले.
त्यांच्या निधनाबद्दल रशिया, चीन आणि अमेरिकेसह विविध राष्ट्रांच्या राजनैतिक प्रतिनिधींनी शुक्रवारी शोक व्यक्त करत आदरांजली वाहिली. डॉ. सिंग उत्कृष्ट नेते होते. भारताच्या विकासासाठी त्यांनी समर्पित भावनेने काम केले. भारतातील फ्रेंच दूतावासाने, डॉ. सिंग यांच्या नेतृत्वामुळे ‘भारताची जागतिक स्थिती मजबूत झाली आणि फ्रान्ससोबतचे संबंध मजबूत झाले,’असे ‘एक्स’वरील पोस्टमध्ये म्हटले आहे.(Manmohan Singh )
अमेरिकेचे माजी राष्ट्राध्यक्ष बराक ओबामा यांनी, एक प्रख्यात अर्थशास्त्रज्ञ अशी ओळख असलेले डॉ. मनमोहन सिंग हे भारतातील लाखो लोकांना गरिबीतून बाहेर काढण्यात यशस्वी झाले. त्यांची विद्वत्ता, प्रामाणिकपणा, सभ्यता आणि विनयशीलता वाखाणण्यासारखी होती, अशा शब्दांत मनमोहन सिंग यांना आदरांजली वाहिली.
भारतातील रशियाचे राजदूत डेनिस अलीपोव्ह यांनी म्हटले आहे की,‘हा भारतासाठी आणि रशियासाठी अत्यंत दुःखाचा क्षण आहे. भारत-रशिया द्विपक्षीय संबंधांमध्ये डॉ. मनमोहन सिंग यांचे योगदान अतुलनीय होते. त्यांची विनम्र वर्तणूक नेहमीच प्रिय होती. त्यांची विद्वत्ता, अर्थशास्त्रज्ञ म्हणून त्यांची भारताच्या प्रगतीसाठी वचनबद्धता अतुलनीय होती. या कठीण काळात आम्ही डॉ. सिंग यांच्या कुटुंबीयांसोबत आणि भारतीय नागरिकांसोबत आहेत.
अमेरिकन राजदूत एरिक गार्सेटी यांनी सिंग यांचा भारत-अमेरिका संबंधांमध्ये एक ऐतिहासिक अध्याय सुरू करणारा नेता, अशा शब्दांत गौरव केला आहे.(Manmohan Singh )
‘अमेरिकेचे प्रिय मित्र आणि भारताचे माजी पंतप्रधान डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या निःस्वार्थ योगदानाचे यावेळी स्मरण होते. त्यांनी अमेरिका-भारत संबंधांमध्ये एक ऐतिहासिक अध्याय सुरू केला. भारताच्या विकास आणि समृद्धीसाठी त्यांचे समर्पण आमच्यासाठी प्रेरणादायी आहे. त्यांच्या नेतृत्व आणि दूरदृष्टीबद्दल आम्ही कृतज्ञ आहोत,’ असे त्यांनी ‘एक्स’वर म्हटले आहे.
मलेशियाचे पंतप्रधान अन्वर इब्राहिम यांनी डॉ. सिंग यांचा ‘सच्चे मित्र’ असा उल्लेख केला आहे. आधुनिक भारताच्या अर्थव्यवस्थेचे शिल्पकार म्हणून त्यांचा गौरव केला आहे. डॉ. मनमोहन सिंग हे जागतिक दर्जाचे अर्थतज्ज्ञ होते. भारताची अर्थव्यवस्था भक्कम करण्यात त्यांनी दिलेले योगदान कुणीही विसरू शकत नाही, असे इब्राहिम यांनी म्हटले आहे.
चीनचे राजदूत झू फीहॉन्ग यांनी ‘एक्स’वर म्हटले आहे की, ‘भारताचे माजी पंतप्रधान डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या निधनाने अतिव दु:ख झाले. भारताने एक उत्कृष्ट आणि आदरणीय नेता गमावला. त्यांच्या कुटुंबीय आणि प्रियजनांप्रति मनापासून संवेदना.’
‘डॉ. मनमोहन सिंग हे जगभरात एक प्रशंसनीय राजकारणी होते. त्यांच्या नेतृत्वामुळे भारताची जागतिक स्थिती मजबूत झाली. त्यांच्याच काळात भारत आणि फ्रान्सदरम्यानचे बंध मजबूत झाले. त्यांनी आपला करुणा आणि प्रगतीचा वारसा पुढील पिढ्यांसाठी मागे सोडला आहे. त्यांचे कुटुंबीय आणि मित्रांप्रति मनापासून सहवेदना व्यक्त करतो,’ अशा शब्दांत फ्रेंच दूतावासाने त्यांना आदरांजली वाहिली आहे.
It is moment of poignant sorrow and grief for India and for Russia. Dr Manmohan Singh‘s contribution to our bilateral ties was immeasurable. His suave demeanor was always endearing as unquestionable was his expertise as an economist and his commitment to the progress of India. pic.twitter.com/rxjUQsFgj5
— Denis Alipov 🇷🇺 (@AmbRus_India) December 26, 2024
-
सुजय शास्त्री
डॉ. मनमोहन सिंग यांनी पंतप्रधानपदाची सलग दहा वर्षे पार केली. पं. नेहरु सलग १७ वर्षे (१९४७-१९६४) पंतप्रधान होते. इंदिरा गांधी एकूण १६ वर्षे पण त्यातील प्रथम १९६६ ते १९७७ ही ११ वर्षे आणि नंतर १९८० ते १९८४ अशी पाच वर्षे. बाकी अटलबिहारी वाजपेयी सुमारे सात वर्षे आणि राजीव गांधी पाच वर्षे. लालबहादूर शास्त्री, मोरारजी देसाई, चरणसिंग, व्ही. पी. सिंग, चंद्रशेखर, देवेगौडा आणि आय. के. गुजराल यांना कुणालाही निरनिराळ्या कारणामुळे पूर्ण पाच वर्षे सलग कारभार करण्याची संधी मिळाली नाही. भारताचा पंतप्रधान नेहमी ज्वालामुखीच्या तोंडावर उभा असतो असे म्हटले जाते, ते खरे हे. त्या ज्वालामुखीने इंदिरा व राजीव गांधी यांना आपल्या अग्निकुंडात खेचून घेतले होते. २००४ मध्ये लोकसभेतील साडेतीनशेहून अधिक खासदारांनी सोनिया गांधींच्या पंतप्रधानपदाच्या उमेदवारीला समर्थन दिले होते, परंतु ते पद व सन्मान नाकारून त्यांनी जगाच्या इतिहासात एक नवा पायंडा रुढ केला. इतके मोठे जगातल्या सर्वात मोठ्या लोकशाहीने दिलेले पद नाकारणे याला खरोखरच त्याग-कर्मवाद अशी मानसिक बैठक लागते. सोनिया गांधी यांनी पंतप्रधानपद स्वीकारल्यास आपण मुंडण करून घेऊ असा ‘शाप’ सुषमा स्वराज आणि उमा भारती या भाजपाच्या ज्येष्ठ महिला नेत्यांनी दिला होता. परंतु त्यांची ती अभ्रदवाणी प्रत्यक्षात आणायला सोनिया गांधींनी त्यांना संधी दिली नाही. काँग्रेसप्रणित आघाडीला बहुमत मिळून सोनिया गांधी पंतप्रधान होणार याची धास्ती शेअर बाजारालाही वाटली. दलाल स्ट्रीटवर बाजार इतका कोसळला की त्याचे वर्णन त्यावेळी टीव्ही वाहिन्यांनी सोनियांच्या विरोधात तो ब्लड बाथ आहे असे केले. परंतु सोनिया गांधींनी त्यांचे कर्मवादी वज्रास्त्र काढून त्याग तर केलाच पण डॉ. मनमोहन सिंग यांचे नाव पंतप्रधानपदासाठी सुचवले.
निस्पृह, निष्कलंक, विद्वान, सभ्य आणि चारित्र्यसंपन्न
डॉ. मनमोहन सिंग यांच्याबद्दल समाजात नितांत आदराची भावना इतकी होती की भाजपवाले खासगी बैठकांमध्ये डॉ. मनमोहन सिंग त्यांच्या पक्षात हवे होते असे म्हणतं असतं. इतका निस्पृही, निष्कलंक, विद्वान, सभ्य आणि चारित्र्यसंपन्न व्यक्ती पंतप्रधानपदी आल्यामुळे पहिला काळ विरोधकांची वाचाच गेली होती. परंतु पहिल्या पाच वर्षांत असे अनेक प्रसंग आले की, डॉ. मनमोहन सिंग यांना अग्निपरीक्षेतून जावे लागले. तिथेच त्यांच्या स्थितप्रज्ञतेची कसोटी घेतली गेली. त्यातून ते तावून सुलाखून बाहेर पडले. इतकेच नव्हे तर जवळजवळ सर्व मीडियाने व विरोधी पक्षांनी २००९ च्या काँग्रेसच्या दणदणीत विजयाचे श्रेय डॉ. सिंग यांच्या चारित्र्याला आणि कारभाराला गव्हर्नन्सला दिले. तेव्हा नरेंद्र मोदीप्रणित गव्हर्नन्सचा गाजावाजाला सुरुवात झालेली नव्हती. पण २०१० नंतर २०१४ च्या निवडणुकांच्या घोषणा होईपर्यंत विरोधी पक्षांनी आणि त्यांच्या वतीने ‘स्लीपर सेल्स’ चालवणार्याा मीडियाने डॉ. मनमोहन सिंग यांची इतकी क्रूर अवहेलना चालवली होती की दुसरी कोणतीही व्यक्ती त्या दर्पयुक्त आक्रमक टीकेने उद्धवस्त झाली असती वा शस्त्र टाकून संन्यास पत्करला असता. परंतु अशा टीकेला योगी वृत्तीने सामोरे जाऊन, चित्त विचलित होऊ न देता आपली 16 तासांची काम करण्याची दिनचर्या सुरू ठेवणे याला विलक्षण मानसिक सामर्थ्य लागते. कुणीही येऊन पंतप्रधानपदाची जबाबदारी, शान, प्रतिष्ठा यांचा विचार करता डॉ. सिंग यांच्यावर अश्लाघ्य टीका करत होते. विरोधकांना आणि या बेजबाबदार पत्रकारांना हे माहीत होते की, गेल्या दहा वर्षांत डॉ. मनमोहन सिंग यांनी स्वतः एका पैशाचाही स्वार्थासाठी लाभ घेतलेला नाही वा गैरव्यवहार केलेला नाही की नातेवाईकांची धन केलेली नाही. परंतु डॉ. सिंग यांच्या सर्वात मोठ्या सामर्थ्यावर त्यांच्या चारित्र्यावर आघात करून त्यांना नामोहरम करण्याची व्यूहरचना भाजप व कम्युनिस्टांनी आणि मीडियानेही आखली. डॉ. सिंग यांच्या अखत्यारित असलेल्या खात्यांमध्ये कोट्यवधींचे घोटाळे झाल्याचे आरोप या सर्वांनी केले होते. या सर्व आरोपांची न्यायालयांमार्फत आणि चौकशी आयोगांतर्फे शहानिशा सुरू असताना आणि डॉ. सिंग यांना त्यामध्ये प्रत्यक्ष कोणताही थेट लाभ झालेला नाही हे मान्य करीत ही त्यांनाच या सर्व घोटाळ्यांसाठी जबाबदार धरून त्यांच्या राजीनाम्याची मागणी या सर्वांनी सातत्याने केली. डॉ. सिंग त्यांच्यासारखे वाचाळवीर नव्हते. त्यांचे मीडियामध्ये लॉबिंग नव्हते. किंवा कोणा एका प्रभावशाली पत्रकाराला हाताशी घेऊन त्यांनी मीडियात एखादी बातमीही पेरली नव्हती. ‘एकला चालो रे’च्या विरक्त भूमिकेतून त्यांनी त्यांचे कार्य कर्मवादी वृत्तीने अखेरपर्यंत केले. एकेकाळी ‘मितभाषी’ व ‘मृदुभाषी’ म्हणून त्यांचा गौरव होत असे. पण नंतर ते तोंडही उघडत नाहीत म्हणून त्यांची चेष्टा केली गेली. वास्तविक दहा वर्षांच्या काळात त्यांनी देश-विदेशात अनेक कार्यक्रम, समारंभ, सेमीनारच्या माध्यमातून सुमारे १४०० भाषणे विविध निमित्ताने केली. त्याला प्रसिद्धी किती दिली आणि ते काय सांगताहेत याचे भान मीडियाला असते तर असा एकांगी व बिनडोकपणाचा प्रचार केला गेला नसता.
दोन्हीकडून टीका
२००४ रोजी पंतप्रधानपदाची माळ अनपेक्षितपणे त्यांच्या गळ्यात पडल्यानंतर भाजपासह सर्वच विरोधकांनी डॉ. मनमोहन सिंग यांना स्वतःचे व्यक्तिमत्व नाही आणि ते केवळ सोनियांच्या तालावर नाचणारे बाहुले आहेत अशी टीका सुरू केली होती. अमेरिका-भारत अणुकरारानंतर मात्र डॉ. सिंग यांनीच सोनियांना आव्हान दिले असा प्रचार सुरू झाला. पुढे दुहेरी सत्ताकेंद्राचा मुद्दा उपस्थित करून डॉ. सिंग यांच्यावर पुन्हा आरोपांच्या फैरी डागल्या गेल्या.
डॉ. मनमोहन सिंग यांचे मीडिया सल्लागार राहिलेले ज्येष्ठ पत्रकार हरीश खरे यांनी डॉ. मनमोहन सिंग यांच्यावर सातत्याने होत असलेल्या टीकेच्या निमित्ताने ‘द हिंदू’ या वर्तमानपत्रात एक लेख लिहीला होता. या लेखात त्यांनी भ्रष्टाचाराचे आरोप होत असताना डॉ. मनमोहन सिंग यांनी त्यांच्याशी संवाद साधला होता. या संवादातून त्यांच्या निस्पृह व्यक्तिमत्वाचे दर्शन घडते. ते सांगतात,“ जून 2009चे ते साल होते. यावर्षी मी (हरीश खरे) पंतप्रधानांचा प्रसिद्धी माध्यम सल्लागार म्हणून रुजू झालो होतो. माझ्या नियुक्तीच्या पहिल्याच दिवशी पंतप्रधान डॉ. मनमोहन सिंग यांनी माझ्याशी एक तास दीर्घ चर्चा केली. ही चर्चा संपल्यानंतर मी जात असताना पंतप्रधानांनी मला परत बोलावले व एक मिनिट बसायला सांगितले आणि मला म्हणाले, “हरीश, एक गोष्ट मला तुम्हाला सांगायची आहे, तुम्हाला जेव्हा केव्हा मी किंवा माझ्या कुटुंबातील एकही सदस्य वा नातेवाईक कोणत्याही मतलबासाठी, स्वार्थासाठी एखादी बेकायदा गोष्ट करताना आढळून आल्यास मला त्याबद्दल तडक सांगत जा. ही गोष्ट माझ्यासाठी किंवा माझ्या कुटुंबियासाठी कितीही अडचणीची वा आम्हाला न रुचणारी असली तरी तुम्ही विचारत जा.”
पण हेच डॉ. मनमोहन सिंग भ्रष्टाचाराच्या आरोपात दुर्दैवाने असे अडकत गेले की, त्यांनी विरोधकांच्या वा मीडियाच्या प्रश्नांना उत्तर न देता असेल त्या परिस्थितीला सामोरे जाण्याचा मनोग्रह केला. गंभीर बाब अशी की, अण्णांच्या आंदोलनातून जे स्वयंभू नीतिवान शंकराचार्य निर्माण झाले होते ते अहंगंडाने, स्वार्थी राजकारणाने, मत्सराने पछाडलेले होते. कोणतेही पुरावे हाती नसताना केवळ सर्वच घोटाळ्यांना डॉ. मनमोहन सिंग जबाबदार ही थिअरी या स्वयंभू नीतीवाद्यांनी अशी बेमालूमपणे राजकारणात स्थिर केली की, सर्वसामान्य माणसालाही पुढे पुढे अशा आरोपांमध्ये तथ्य वाटू लागले. अनेक वर्तमानपत्राच्या संपादकांनी, डॉ. मनमोहन सिंग यांना तुम्ही प्रामाणिक असला म्हणून काय झाले तुमच्या डोळ्यादेखत भ्रष्टाचार होत असताना त्याच्याकडे कानाडोळा करण्याचे धार्ष्ट्य दाखवले कसे, असे प्रश्न विचारले.
लोकशाहीचे पुरस्कर्ते
अशा प्रश्नांची उत्तरे काय असू शकतात? एरवी, प्रश्नकर्त्याला डॉ. मनमोहन सिंग हे हुकुमशाहसारखे का वागले नाहीत, आंदोलने वेळीच का चिरडली नाहीत, मोदींच्या फॅसिझमला रस्त्यावर उतरून का सामना केला नाही, असे वास्तविक प्रश्न विचारायचे असतात. प्रश्नकर्त्याला लोकशाही मूल्यांशी प्रतारणा करणारे नेतृत्त्व अपेक्षित असते. लोकशाही ही लोकांच्या कल्याणासाठी असते. पक्षीय भेद किंवा भिन्न विचारधारा हा लोकशाहीचा प्राण असतो, लोक आंदोलने ही विशिष्ट लोकांच्या अपेक्षा पूर्ण झाल्या नसल्यामुळे निर्माण होत असतात. हाच वैचारिक विरोध मोडून काढला तर लोकशाही संस्थांचे अस्तित्व काय राहिल, हे प्रश्न प्रश्नकर्त्यांना पडत नाही.
१७ जानेवारी २०१४ रोजी अखिल काँग्रेस कार्यकारणीच्या बैठकीत त्यांनी बदलत्या भारताचा उल्लेख केला ते म्हणाले की,
“ मेरा मानना है कि हमें अपनी सफलताओं के लिए जितना श्रेय मिलना चाहिए, उतना नहीं मिल पाया है। इसकी एक वजह यह है कि पिछले 10 सालों में तेज़ आर्थिक विकास, सामाजिक बदलाव और राजनैतिक सशक्तिकरण के कारण हमारे नौजवानों में नई उम्मीदें पैदा हुई हैं। Social और Electronic media के जरिए जानकारी और विचारों का आदान प्रदान बढ़ा है। अब लोग सरकारी agencies से बेहतर काम चाहते हैं। वह हमारी सामाजिक, आर्थिक और राजनैतिक व्यवस्था में तेज़ बदलाव चाहते हैं। इस बात से इंकार नहीं किया जा सकता कि हमारे देश के कई हिस्से और बहुत से लोग अभी भी गरीबी से जूझ रहे हैं। देश की जनता चाहती है कि इन हालात को जल्द बदला जाए।
ऐसे माहौल में यह कोई आश्चर्य की बात नहीं है कि सरकार पर इस बात का दबाव बने कि वह बेहतर काम करे और देश के नागरिकों को बेहतर सुविधाएं उपलब्ध कराए।
भ्रष्टाचार एक ऐसा मुद्दा है जिस पर हमारे देश की जनता ख़ास तौर पर चिंतित है। हमारी सरकार पर यह इल्जाम अक्सर लगाया जाता है कि हमने भ्रष्टाचार कम करने की पूरी कोशिश नहीं की है। लेकिन सच्चाई तो यह है कि हमने सरकार के काम-काज में पारदर्शिता और जवाबदेही लाने के लिए जितना काम किया है उतना किसी भी और सरकार ने नहीं किया।”
अराजकाची नांदी
यूपीए-२ सरकारची वादळी चारवर्षे ही अराजकाची नांदी होती. या अराजकात डॉ. मनमोहन सिंग यांनी राजीनामा दिला असता तर सर्व व्यवस्था एकाएकी कोसळून भारताच्या लोकशाहीला सुरुंग लागला असता. घरातली वृद्ध व्यक्ती जिवंत असेपर्यंत त्या घराला घरपण असते, एक सिस्टिम म्हणून ते घर विसंवादी असूनही उभं असतं. पण घरातली वृद्ध व्यक्तीच निघून गेल्यानंतर घरामध्ये भेदभाव, मारामार्या, खूनबाजी होऊ शकते. डॉ. मनमोहन सिंग यांनी हे अराजक ओळखूनच पंतप्रधानपदावरून राजीनामा न देण्याचा निर्णय घेतला होता व त्याला सोनिया गांधी यांची संमती होती. या दोघांचा दोष एवढाच की त्यांनी या सगळ्या काळात अविचलित राजकीय सभ्यता दाखवली व इतर घटकांशी प्रतिरोधाची नाही तर सामंजस्याची भूमिका घेतली.
सभ्यता हा अल्पकालिन सद्गुण असतो व तो पूर्ण व्यक्तिमत्वात रुजवायला मनाची मोठी तयारी लागते. राग-लोभ-मत्सर या दुर्गणांना जिंकणे म्हणजे स्व वर विजय मिळवणे असे हिंदू तत्वज्ञान सांगते. डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या पूर्ण व्यक्तिमत्वात सभ्यता हा गुण ओतप्रोत भरला होता. सभ्यता हा गुण सहसा लगेच लक्षात येत नाही किंवा तो मोजता येत नाही. पण त्याचे नसणे पुढच्याला लगेच जाणवते. ही सभ्यता डॉ. मनमोहन सिंग यांच्यावर अहोरात्र धावून जाणार्या कोणत्या नेत्याकडे होती? डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या कार्यशैलीवर आक्षेप घेणारे विविध न्यूज चॅनेलचे संपादक, भाजपामधील नरेंद्र मोदी यांच्यापासून सर्वच बडे नेते, जयललिता, ममता बॅनर्जी यांच्या गुणांचे मूल्यमापन कोण करणार होते? अण्णांच्या आंदोलनात निर्माण झालेली झुंडशाही मोदींच्या विरोधात एक ब्र ही काढू शकली नाही. त्याची कारणे काय होती ?
भ्रष्टाचारविरोधी आंदोलनाची घोषणा केल्यानंतर बाबा रामदेव हे दिल्लीला येत होते. त्यांच्याशी बोलण्यासाठी त्यावेळी डॉ. मनमोहन सिंग यांनी चार कॅबिनेट मंत्र्यांना दिल्ली विमानतळावर पाठवण्याचा निर्णय घेतला होता. या निर्णयामागची भूमिका स्पष्ट आणि स्वच्छ होती की, रामदेव बाबा यांच्याशी कोणत्याही मुदद्यावर चर्चा करण्यास सरकारची तयारी आहे.! हा निर्णय एखाद्या राज्याच्या मुख्यमंत्र्यांनी तरी घेतला असता का? रामदेव बाबांची त्या काळातील देशातील प्रतिमा ही फसवी होती. ते लबाड, दुट्टप्पी, गटबाजी करणारे आणि महत्त्वाकांक्षी आहेत हे नंतर देशाच्या लक्षात आले पण ती वेळच अशी होती की सरकारची प्रामाणिकता दाखवण्यासाठी त्यांनी हे पाऊल एक पंतप्रधान म्हणून उचलले.
विरोधकांचेही ऐकून घेण्याची भूमिका
मतभेद असतील तर संघर्ष निर्माण न करता ते सोडवणे. दुसर्याचे पहिले म्हणणे ऐकून घेणे व ते चर्चेच्या माध्यमातून सोडवणे अशी डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या कामकाजाची शैली होती. सोनिया गांधी यांचीही होती. त्यामुळे राजकारणी किंवा वकिल किंवा पोलिस किंवा महसूल अधिकारी किंवा व्यापारी-उद्योजक असे काहीही नसलेले डॉ. मनमोहन सिंग हे निस्पृहपणे, सद्सद्विवेकबुद्धीने, प्रामाणिकपणे दुसर्याशी व्यवहार करताना दिसले. हा त्यांचा दोष की गुण ? टग्यांच्या सामाजिक व्यवहाराला उत्तर देताना स्वतःची पातळी, सभ्यता सोडून त्यांच्यासारखे वागायचे की आपला सुसंस्कृतपणा, विनयशीलता, संयम जपायचा हा ज्याच्या त्याच्या व्यक्तिमत्वाचा भाग आहे. डॉ. मनमोहन सिंग यांनी आपली विनयशीलता, संयमीपणा अखेरपर्यंत सोडला नाही, ते आक्रमक झाले नाहीत, व्यक्तिगत पातळीवर त्यांनी कुणावरही टीकाटिप्पणी अथवा निंदानालस्तीही केली नाही.
अण्णांच्या झुंडशाहीचे मूल्यमापन करण्यास डॉ. मनमोहन सिंग एक राजकारणी म्हणून निश्चितच चुकले. त्यांना या झुंडशाहीमागे लपलेला कपटीपणा, धुर्तपणा, कुटील नीती, मत्सर, द्वेषाचे राजकारण, मीडियाशी असलेली त्यांची हातमिळवणी यांचे मोजमाप त्यांना लगेचच करता आले नाही. पक्के राजकारणी असते तर या आंदोलनाची हवा स्वतःच्या शिडात घेऊन ते विरोधकांवर उलटवले असते. पण त्यांनी तसे केले नाही. उलट हे आंदोलन उग्र होईपर्यंत व नंतर ते विरुन जाईपर्यंत त्याच स्थितप्रज्ञतेने त्यांनी या सगळ्यांचा मुकाबला केला. कधीही अविचल झाले नाहीत.
डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या दुसर्या कारकिर्दीच्या प्रारंभीच निरा राडिया टेप प्रकरण उघडकीस आले आणि देशाच्या कॉर्पोरेट जगतातील साठमारी टुजी स्पेक्ट्रम घोटाळ्याच्या निमित्ताने बाहेर आली. या कॉर्पोरेट जगतातल्या चोरांनी आपल्यातील संघर्ष व चोरी लपवण्यासाठी मीडियाला हाताशी धरले व सिव्हिल सोसायटीच्या मदतीने हा घोटाळा त्यांनी थेट नैतिकतेच्या चौकटीत बंदिस्त करून ठेवला. मग काय गोबेल्स प्रचारसूत्रानुसार सिव्हिल सोसायटीने जनतेचे लक्ष सोयीस्करपणे कॉर्पोरेट जगतावर केंद्रीत न करता राजकीय नेत्यांवर केंद्रीत केले. त्यांनी राजकीय नेत्यांना लक्ष्य केले पण भ्रष्टाचाराचा फायदा घेतलेल्यांबद्दल त्यांनी एक अवाक्षरही काढले नाही. या देशाला विकासाच्या मार्गावर आणण्याचा प्रयत्न डॉ. मनमोहन सिंग यांनी केला पण या विकासप्रक्रियेत लोभी भांडवलदारांनी लोकशाही मूल्यांना पायदळी तुडवून देशाची अर्थव्यवस्था खिळखिळी केली याचा दोष मात्र त्यांच्यावर आला.
70 आणि 90 च्या दशकाच्या सुरूवातीस या देशात झुंडशाहीचे राजकारण असेच उफाळून लोकशाही संस्थांना हादरे बसले होते या इतिहासाची पुनरावृत्ती होत असल्याचे डॉ. मनमोहन सिंग यांना जाणवत असावे. मत्सर आणि सूडाच्या भावनेवर उभी असलेली कोणतीही राजकीय वादळे अधिक काळ टिकत नसतात हा द्रष्टेपणा त्यांच्याकडे होता.
उदारमतवादी विचारधारा
रामचंद्र गुहासारखे विचारवंत डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या कार्यपद्धतीवर टीका करताना म्हणतात, डॉ. मनमोहन सिंग हे विद्वान, बुद्धीवादी, प्रशासनाचा सुमारे ४० वर्षांचा दीर्घ अनुभव असलेले व्यक्तीमत्व होते पण घाबरटपणा, वेळकाढूपणा आणि बौद्धीक अप्रामाणिकता यामुळे त्यांची इतिहासातील प्रतिमा अशीच काळवंडलेलीच राहिल. (“He’s intelligent, upright, and possesses all these vast experience of working in the government for over four decades,”. “But the timidity, complacency and intellectual dishonesty will make him a tragic figure in our history.”) राजकारणात ‘ठकास महाठक’ असावे लागते हे जरी सकृतदर्शनी योग्य वाटत असले तरी राजकारणात सुसंस्कृतपणा, शालिनता, सभ्यताही जपण्याची नितांत गरज असते. भारताच्या राजकीय विचारधारेत गोखले, रानडेंपासून म. गांधी- नेहरुपर्यंत सर्वांनीच सुसंस्कृतपणा अखेरपर्यंत राखला होता. राजकारण हे विचारधारेवर चालते ते गुंडागर्दीच्या बळावर, संसदेतल्या संख्याबळावर चालवता आले असते तर डॉ. मनमोहन सिंग हे नक्कीच त्यात कमी पडले असते. पण सोनिया गांधी यांनी जेव्हा त्यांची पहिल्यांदा पंतप्रधानपदी निवड केली ती डॉ. मनमोहन सिंग यांच्यातील सद्गुणांमुळेच, ते राजकारणी आहेत की नाही याला त्यांनी महत्त्व दिले नाही. भारताच्या पंतप्रधानपदी बसणारी व्यक्ती विद्वान, सुसंस्कृत, जगाचे भान असणारी व या पदाची प्रतिष्ठा या पदावर अखेरपर्यंत राखणारी असावी याबद्दल त्या आग्रही होत्या. पंतप्रधानपदाची प्रतिष्ठा व सन्मान त्याकाळच्या राजकीय परिप्रेक्ष्यात राखण्याची ती वेळ होती. हा आदर्श रुजवणे हे पक्षाध्यक्ष म्हणून सोनिया गांधी यांची नैतिक जबाबदारी होती. ती जबाबदारी त्यांनी दोनही वेळा पार पाडली होती. एनडीए सरकारच्या राजवटीत देशात भय आणि असुरक्षितता पसरली होती. त्यामुळे जनतेने एनडीएच्या विरोधात कौल देऊन काँग्रेसप्रणित युपीए आघाडीकडे देशाची सत्ता सोपवली होती. ही संधी युपीएसाठी ऐतिहासिक अशी होती. कारण एनडीएच्या काळात देशातील बहुसंख्य (हिंदू) आणि अल्पसंख्याकांमध्ये दरी वाढत चालली होती. 2002 मध्ये गुजरातमध्ये घडवून आणलेल्या दंगलीपुढे अटलबिहारी वाजपेयीसारखा मवाळ नेताही हतबल झाला होता. या घटनेमुळे एनडीएच्या ‘शायनिंग इंडिया’ मोहिमेला सुरुंग लागला होता. याचवेळी जनतेने ठरवले होते की देशाचे स्थैर्य टिकवण्यासाठी एनडीएला सत्तेपासून दूर ठेवायचे. 1977 नंतर देशातील असे पहिले सरकार होते की ज्याला जनतेच्या प्रचंड रोषाला बळी पडून सत्तेबाहेर अशापद्धतीने जावे लागले होते आणि या देशाच्या राजकारणात अशी पहिल्यांदा परिस्थिती आली होती की जनतेला नवे सरकार हे सभ्य, सुसंस्कृत हवे होते. त्यांना राजकीय नेत्यांकडून अशा चांगल्या गुणांची, वर्तनाची अपेक्षा होती. आपल्या देशाला नवे भान देणाऱया परिसस्पर्शाची गरज होती. अत्यंत सभ्य, राजकीय पार्श्वभूमी नसलेले डॉ. मनमोहन सिंग हे त्यावरचे उत्तर होते.
राजकीय मुरब्बीपणाचा अभाव
अनेक विचारवंत डॉ. मनमोहन सिंग हे मुरब्बी राजकारणी नसल्याने सरकारची ढासळणारी प्रतिमा ते सावरू शकले नाही असा आरोप करत असतात. या लोकांचा आरोप खरा आहे व वस्तुस्थितीही तशी होती. डॉ. मनमोहन सिंग हे खरोखरी राजकारणी नव्हते व तशी राजकीय महत्त्वाकांक्षा त्यांनी त्यांच्या वर्तनातून दाखवली नाही. इंदिरा गांधी जनतेचा मूड पाहून त्या वादळात स्वतःला झोकून द्यायच्या. राजीव गांधीही प्रत्यक्ष लोकांमध्ये फिरले होते. सोनिया गांधी यांनी देशभर झंझावाती दौरे करून काँग्रेसमध्ये नवसंजीवनी आणली होती. तसे व्यक्तिमत्व डॉ. मनमोहन सिंग यांचे नव्हते. त्यांनी कधी मोर्चे गाजवले नाहीत की धरणे धरले नाही की भारतभर भ्रमण केले नाही. ते अखेरीस स्वतःच्या कोषात गेले. त्यांचा मितभाषीपणा मौनात परिवर्तीत होत गेला. ते संसदेतही कोणाशी बोलताना दिसत नसतं. संसदेतील हास्यकल्लोळाच्या प्रसंगातही त्यांच्या चेहर्यावरचे भाव बदलत नसतं. ही विरक्ती होती की स्थितप्रज्ञता होती? आपले काम अविरत करत राहणे हे स्थितप्रज्ञतेचे लक्षण असते. कोणताही विरोध, संकटे आली तरी डगमगून न जाता आव्हानांना सामोरे जायचे हा सुद्धा स्थितप्रज्ञतेचा गुण असतो. म्हणून स्पेक्ट्रम आणि कोळसा घोटाळ्यातील भ्रष्टाचाराचे आरोप जेव्हा त्यांच्या परिघात आले तेव्हा त्यांनी ते स्वीकारून सरकार माझी कोणतीही चौकशी करू शकते, कोणत्याही चौकशी समितीला मी सामोरे जाण्यास तयार आहे अशी थेट भूमिका घेतली होती.
त्यांच्यातील मौनामुळे त्यांचा जनतेशी संवाद तुटला होता. त्यांच्या मनाचा थांगपत्ता लागत नसे. जेव्हा आपल्याला एखाद्याच्या मनाचा शोध लागत नाही तेव्हा त्या व्यक्तिविषयी नकारात्मक गोष्टी आपल्या मनात येतात. डॉ. मनमोहन सिंग यांच्याबाबतीत काहीसे असे झाले.
मौन ही नकारात्मक स्थिती असते असं सामान्यपणे समजलं जातं. एक रिक्तता, आवाज किंवा गोंधळाचा अभाव. हा एक गैरसमज पसरलेला आहे. कारण मौनाचा अनुभव फार कमी लोकांनी घेतलेला असतो. मौनाच्या नावावर त्यांनी जे काही अनुभवलं ते म्हणजे गोंधळ आणि आवाजाचा अभाव, पण मौन हे पूर्णपणे दुसरे अंग आहे. हे पूर्णपणे विधायक आहे. ते अगदी अस्तित्वमय आहे. कोणतीही रिक्तता नाही. तुम्ही कधीच ऐकला नाही असा तो संगीताचा गाढ प्रवाह आहे. तुम्हाला माहित नसलेला सुवास आहे.
मौनामुळे समोरच्या परिस्थितीतील अंतरंग लक्षात येते. जेव्हा त्यांच्या सरकारवर भ्रष्टाचाराचे आरोप होऊ लागले, आंदोलने पेटू लागली, मंत्र्यांना राजीनामे द्यावे लागले, फायली गायब होऊ लागल्या, सर्वोच्च न्यायालयाचे फटकारे बसू लागले, लष्करप्रमुखांची दादागिरी वाढू लागली, सीबीआय गोत्यात आणू लागली, पक्षातील धुरंधर दगाबाजी करू लागले, मीडिया खरे नव्हे तर खोटेचं बोलू लागली तसे डॉ. मनमोहन सिंग यांना त्यांच्या भोवतीच्या मत्सराच्या राजकारणाचा अंदाज येऊ लागला. त्यांना अराजकी राजकारणाची सुरूवात दिसू लागली. त्यांनी आपल्या १० वर्षांच्या कारकिर्दीत एकाही नेत्याचे नाव घेऊन टीका केली नाही पण अखेरच्या पत्रकार परिषदेत त्यांनी नरेंद्र मोदी हे पंतप्रधान झाल्यास देश उद्धवस्त होईल असा इशारा दिला. कारण देशात वेगाने वाढत चाललेला मोदीझम हा देशाच्या एकता आणि अखंडतेसाठी, बहुसांस्कृतिकतेला मोठा धोका आहे हे त्यांनी ओळखले होते. मोदी हे भारतातल्या सर्वसमावेश राजकारणाचे उदाहरण खचितच नाही. तो भारताचा चेहराही नाही. हे त्यांना अप्रत्यक्षपणे सांगायचे होते.
पण यूपीए-२च्या अखेरच्या चारवर्षांत त्यांच्या प्रतिमेवर विरोधकांनी प्रचंड हल्ला करूनही यापैकी कुणाचीही त्यांचे सरकार पाडण्याची हिंमत झाली नाही. डॉ. मनमोहन सिंग यांनी पंतप्रधानपद स्वतःच्या कार्यशैलीद्वारे स्वच्छ-प्रामाणिक-स्थितप्रज्ञ राहू शकते असा नवा पायंडा पाडला. भविष्यात जेव्हा पंतप्रधानपदाच्या प्रतिमेची जेव्हा चर्चा होईल तेव्हा त्याची तुलना निश्चितच डॉ. मनमोहन सिंग यांच्या प्रतिमेशी होत राहील.
(डॉ. मनमोहन सिंग एक वादळी पर्व या सुजय शास्त्री यांच्या ग्रंथालीने प्रकाशित केलेल्या पुस्तकातून साभार)
नवी दिल्ली : भारताला आर्थिक सुधारणांच्या वाटेवर नेऊन भारतीयांसाठी प्रगतीची नवी क्षितिजे खुली करणारे माजी पंतप्रधान डॉ. मनमोहन सिंग (वय ९२) यांचे गुरुवारी रात्री निधन झाले. फुप्फुसातील संसर्गामुळे सायंकाळनंतर त्यांना एम्स रुग्णालयात दाखल करण्यात आले होते, तेथेच त्यांची प्राणज्योत मावळली. डॉ. सिंग यांना रुग्णालयात दाखल केल्याचे कळल्यानंतर बेळगाव येथे काँग्रेसच्या अधिवेशनासाठी गेलेले लोकसभेतील विरोधी पक्षनेते राहुल गांधी आणि काँग्रेसचे अध्यक्ष मल्लिकार्जून खर्गे तातडीने दिल्लीकडे रवाना झाले. निधनाच्या वार्तेनंतर काँग्रेसचे अधिवेशनही स्थगित करण्यात आले. (Manmohan singh)
देशाचे चौदावे पंतप्रधान
डॉ.मनमोहन सिंह हे देशाचे चौदावे पंतप्रधान होत. २२ मे २००४ पासून २६ मे २०१४पर्यंत पंतप्रधानपदावर होते. पंतप्रधान होण्याआधी ते १९९१ साली पी.व्ही. नरसिंहराव यांच्या मंत्रिमंडळात अर्थमंत्री होते. त्याच काळात देशाने जागतिकीकरणाचे धोरण स्वीकारले, त्यांनी केलेल्या आर्थिक सुधारणा आणि त्यानंतर झालेल्या आर्थिक प्रगतीमुळे मध्यमवर्गीयांचे जीवनमान उंचावण्यास मदत झाली. त्याचबरोबर आर्थिक क्षेत्रात देशाने लक्षणीय प्रगती केली. त्याचमुळे नरसिंह राव आणि मनमोहन सिंग यांना देशाच्या आर्थिक सुधारणांचे जनक मानले जाते. (Manmohan singh)
आर्थिक सुधारणांचे जनक
स्वतंत्र भारतच्या आर्थिक इतिहासातील मैलाचा दगड मानल्या जाणाऱ्या १९९१-१९९६ या पाच वर्षांच्या काळात डॉ. सिंग यांनी भारताचे अर्थमंत्रिपद भूषविले. भारताच्या आर्थिक सुधारणा अमलात आणण्यासाठी आवश्यक असलेले सर्वंकष धोरण तयार करण्यात सिंग यांची भूमिका जगभरात नावाजली जाते. हा काळ डॉ. सिंग यांच्या नावाशी घट्ट जोडला गेला आहे.
संयुक्त राष्ट्रांच्या व्यापार आणि विकास विभागात काम करीत असताना, भारताचे तत्कालीन वाणिज्यमंत्री ललित नारायण मिश्रा यांनी मनमोहन सिंग यांची आपल्या खात्यात सचिव म्हणून नियुक्ती केली. तिथून त्यांच्या कारकीर्दीला खऱ्या अर्थाने वळण मिळाले आणि ते देशाचे पंतप्रधान बनले. पंडित नेहरूंच्यानंतर सलग पाच वर्षे पंतप्रधानपदी राहणारे ते पहिले पंतप्रधान होते. (Manmohan singh)
डॉ. मनमोहन सिंग हे राजकीय व्यक्तिमत्त्व नव्हते, परंतु राजकारणही खंबीरपणे करीत होते. अणुकराराच्यावेळी भाजपबरोबरच डाव्यांचा विरोध असताना त्यांनी लोकसभेत ज्याप्रमाणे कराराच्या बाजूने बहुमत मिळवले, त्यावरून त्यांच्या राजकीय कौशल्याची प्रचिती आली. मुद्दाम होऊन राजकीय भाष्य न करणारे, परंतु कुणी राजकीय टिप्पणी केली, तर त्याला सडेतोड उत्तर देण्यात ते जराही कुचराई करीत नव्हते.
आंतरराष्ट्रीय ख्यातीचे विद्वान
मनमोहन सिंग यांचा जन्म २६ सप्टेंबर १९३२ रोजी अखंड भारताच्या पंजाब प्रांतातील एका खेड्यात झाला. डॉ. सिंग यांनी १९४८साली पंजाब विद्यापीठातून आपले उच्च शिक्षण पूर्ण केले. त्यांचे शैक्षणिक कर्तृत्व पंजाब विद्यापीठापासून इंग्लंड मधील केम्ब्रिज विद्यापीठापर्यंत विस्तारलेले आहे. १९५७ साली त्यांनी केम्ब्रिज विद्यापीठातून अर्थशास्त्र या विषयात प्रथम श्रेणीमध्ये पदवी प्राप्त केली. त्यानंतर १९६२ साली डॉ. सिंग यांनी ऑक्सफोर्ड विद्यापीठाच्या नफिल्ड महाविद्यालयातून अर्थशास्त्र या विषयात डी. फिल. (डॉक्टर ऑफ फिलॉसफी) पदवी संपादन केली. त्यांचे ‘इंडियाज एक्स्पोर्ट ट्रेंड्स अन्ड प्रोस्पेक्ट्स फोर सेल्फ ससटेन्ड ग्रोथ’ हे पुस्तक भारताच्या अंतस्थ व्यापारी धोरणाची समीक्षा करणारे आहे.
पंजाब विद्यापीठ व प्रथितयश दिल्ली स्कूल ऑफ इकॉनॉमिक्समध्ये प्राध्यापक म्हणून काम करत असताना डॉ. सिंग यांची ओळख अधिक ठळक बनली. या काळात युएनसीटीएडी सचिवालयात त्यांनी काही काळ काम पहिले होते. त्यातूनच त्यांची १९८७ आणि १९९० या काळात जीनिव्हा येथील साउथ कमिशनच्या सरचिटणीसपदी नियुक्ती झाली. डॉ. सिंग यांनी १९७१ साली वाणिज्य मंत्रालयात आर्थिक सल्लागार म्हणून जबाबदारी स्वीकारली व त्यांचा सरकारमध्ये प्रवेश झाला. त्यातूनच १९७२ साली त्यांची अर्थमंत्रालयात प्रमुख आर्थिक सल्लागार म्हणून नियुक्ती झाली. डॉ. सिंग यांनी अर्थमंत्रालयात भूषविलेल्या अनेक महत्वाच्या पदांमध्ये अर्थ मंत्रालयाचे सचिवपद, नियोजन आयोगाचे उपाध्यक्षपद, रिझर्व बँकेचे गव्हर्नरपद, पंतप्रधानांचे प्रमुख आर्थिक सल्लागार व विद्यापीठ अनुदान आयोगाचे अध्यक्षपद आदी पदांचा समावेश होतो.
अनेक पुरस्कारांनी सन्मानित
त्यांच्या कारकीर्दीत त्यांना प्रदान करण्यात आलेल्या अनेक महत्वाच्या पुरस्कारांपैकी भारतातील दुसरा सर्वोच्च नागरी पुरस्कार पद्मविभूषण पुरस्कार(१९८७), भारतीय विज्ञान कॉंग्रेस मध्ये देण्यात येणारा जवाहरलाल नेहरू जन्म शताब्दी सन्मान(१९९५), अर्थ मंत्र्यांसाठी दिला जाणारा आशिया मनी अवार्ड (१९९३ आणि १९९४), केम्ब्रिज विद्यापीठाचा अॅडम स्मिथ पुरस्कार (१९५६), केम्ब्रिजमधील सेंट जॉन महाविद्यालयात उल्लेखनीय कार्याबद्दल राईट पुरस्कार असे काही विशेष पुरस्कार आहेत. याशिवाय राष्ट्रीय-आंतरराष्ट्रीय पातळीवरील अनेक संस्थांनी डॉ. सिंग यांना सन्मानित केले आहे. केम्ब्रिज व ऑक्सफोर्ड सारख्या अनेक विद्यापीठांकडूनही डॉ सिंग यांना मानद पदवी प्रदान करण्यात आली आहे. डॉ. सिंग यांनी अनेक आंतरराष्ट्रीय परिषदा आणि संघटनांमध्ये भारताचे प्रतिनिधित्व केले आहे. त्यांनी १९९३ मध्ये सायप्रस येथे राष्ट्रकुल प्रमुखांच्या बैठकीत आणि व्हिएन्ना येथे मानवाधिकारावरील जागतिक परिषदेत भारतीय प्रतिनिधी मंडळाचे नेतृत्व केले.(Manmohan singh)
डॉ. सिंग यांनी १९९१ पासून राज्यसभा या संसदेच्या वरिष्ठ सभागृहात सदस्य म्हणून काम केले. १९९८ ते २०००४ या काळात त्यांनी राज्यसभेत विरोधी पक्ष नेत्याची भूमिकाही पार पडली आहे. २००४च्या सार्वत्रिक निवडणुकीनंतर अत्यंत नाट्यमयरित्या डॉ. मनमोहन सिंग यांची भारताच्या पंतप्रधानपदी निवड झाली. २२ मे २००९ रोजी त्यांनी दुसऱ्यांदा भारताचे पंतप्रधान म्हणून शपथ घेतली.
परवाना राज संपवले
डॉ. मनमोहन सिंग हे जागतिक कीर्तीचे अर्थतज्ज्ञ होते. पंतप्रधान पी. व्ही. नरसिंहराव यांच्या मंत्रिमंडळात अर्थमंत्री असलेल्या डॉ. सिंग यांनी जागतिकीकरण आणि उदारीकरणाचे धोरण अंमलात आणले. त्यांवेळी त्यांना प्रखर टीकेचा सामना करावा लागला. तथापि, त्यांचे हे धोरण किती दूरदृष्टीचे होते ते आज लक्षात येते. जागतिक मंदीचा सामना अनेक देशांना करावा लागला होता. मात्र डॉ. सिंग यांनी उचललेल्या आर्थिक धोरणांमुळे भारताला त्यांची फारशी झळ बसली नाही. यावरुन त्यांच्या कार्याचे महत्त्व लक्षात येईल.
१९९१ मध्ये, सिंग यांनी अर्थमंत्री म्हणून काम करताना परवाना राज संपवले. आर्थिक वाढीतील अडथळे दूर केले. भारतीय अर्थव्यवस्थेत अनेक दशकांपासून सुरू असलेला भ्रष्टाचार मोठ्या प्रमाणात कमी केला. त्यांनी भारतीय अर्थव्यवस्थेचे उदारीकरण केल्यामुळे विकासाला प्रचंड गती मिळाली.
वेगवान अर्थव्यवस्था बनवण्यात योगदान
पंतप्रधान म्हणून काम करत असतानाही त्यांनी आर्थिक विकासाचे कार्यक्रम सुरूच ठेवले. भारतीय बाजारपेठेच्या वाढीला प्रोत्साहन देणे सुरूच ठेवले. त्यात त्यांना व्यापक यश मिळाले. त्यामुळे त्यांच्याच काळात भारतीय अर्थव्यवस्थेच्या वेगाचा दर८-९ टक्के होता. अर्थमंत्री म्हणून पी. चिदंबरम यांनीही त्यांना चांगली साथ दिली. २००७ मध्ये भारताने ९ टक्के जीडीपी वाढीचा सर्वोच्च दर गाठला आणि जगातील दुसरी सर्वांत वेगाने वाढणारी प्रमुख अर्थव्यवस्था म्हणून भारत उदयाला आला. भारताची आंतरराष्ट्रीय पातळीवर ही अभिमानास्पद ओळख मिळवून देण्यात डॉ. सिंग यांचे प्रमुख योगदान राहिले.
सिंग यांच्या सरकारने वाजपेयी सरकारच्या काळातील सुवर्ण चतुष्कोन योजना पुढे सुरू ठेवत महामार्ग आधुनिकीकरण कार्यक्रम सुरू ठेवला. बँकिंग आणि वित्तीय क्षेत्र तसेच सार्वजनिक क्षेत्रातील कंपन्यांमध्ये सुधारणा करण्याचे काम केले. वित्त मंत्रालयाने शेतकऱ्यांना त्यांच्या कर्जातून मुक्ती देण्याच्या दिशेने काम केले आणि उद्योग-समर्थक धोरणांच्या दिशेने काम केले. सिंग यांच्याच सरकारने विक्रीकराच्या जागी मूल्यवर्धित कर लागू केला.
राष्ट्रीय ग्रामीण आरोग्य अभियान, शिक्षण हक्क कायदा, आंध्र प्रदेश, बिहार, गुजरात, ओरिसा, पंजाब, मध्य प्रदेश, राजस्थान आणि हिमाचल प्रदेश या राज्यांमध्ये आठ आयआयटीज त्यांच्याच काळात उघडण्यात आल्या. सिंग सरकारने सर्व शिक्षा अभियान कार्यक्रमही सुरू ठेवला. समाजाच्या सर्वांगीण विकासासाठी डॉ. मनमोहन सिंग यांनी केलेले कार्य अतुलनीय आहे.
हेही वाचा :
शाह यांची चूक मान्य करायला मोदी तयार नाहीत